Van Onderen!

De maandag na de maquette presentatie is de bouw van Zwarte Magie meteen van start gegaan. Corsogroep Teeuws is daarmee voor zover ik weet het eerste team die aan de wagenbouw zijn begonnen. Zij hebben dan ook het voordeel van een permanente bouwlocatie waar alles voor handen is. Daar waar veel andere corsogroepen toch wel meerdere dagen druk zijn met het opbouwen van een grote tent, deze voorzien van alle benodigdheden (verlichting, stroom etc.) kan Teeuws meteen meters maken. Hier is bewust voor gekozen, op deze manier kan men gedurende de zomermaanden een bouwstop inlassen van een week of drie. Het hele proces voor de wagenbouwers, van ontwerp tot optocht, neemt minimaal zes maanden in beslag. Er wordt gebouwd op maandag-, en donderdagavond en zaterdagochtend. Dat komt neer op zo’n 52 avonden en 26 ochtenden.. Best fijn om dan in juli even drie weken met hele andere dingen bezig te zijn, om vervolgens helemaal fris weer aan de slag te gaan.

Zaterdag 23 maart was ik voor het eerst bij de boerderij van de familie Harbers waar dus in de grote naastgelegen schuur aan de corsowagen wordt gewerkt. Mijn vader was jaren lang werkzaam als werktuigbouwkundige op een rioolwaterzuivering, ik heb als kind heel wat tijd in de werkplaats doorgebracht. De geur van smeerolie, gezaagd hout en metaal voelde dan ook meteen vertrouwd, net als het geluid van lasapparaten, slijp-. En boormachines. Wat meteen opviel was het nu nog kale onderstel midden in de schuur, verstevigd met stalen balken en voorzien van een flinke motor. Jos, die er al jaren voor zorgt dat het onderstel weer zo veilig mogelijk de weg op gaat, vertelde de voordelen van een zelf-aangedreven corsowagen. Op die manier is er geen tractor nodig om de corsowagen voort te trekken, wat je vroeger vaak zag. Veel corso-, en ook carnavalswagens worden voortbewogen door menselijke kracht, lopers (duwers) onder de wagen. Niemand vind dat echt een leuke taak tijdens de optocht zelf, dan willen ze toch allemaal het liefst op of rondom de wagen meegenieten van het spektakel waar maandenlang naartoe is gewerkt. Buiten dat is het ook best een zwaar karwei, zeker omdat er regelmatig stil wordt gestaan voor het publiek. Gelukkig is er de laatste jaren veel samenwerking ontstaan. Over en weer gaan groepen elkaar helpen met duwen onder de wagen, zodat bouwers dit tijdens hun eigen optocht niet hoeven te doen. Teeuws daarentegen maakt dus gebruik van een motor die de man-, en vrouwkracht vervangt. Jos legde me uit dat het nog een ander voordeel heeft, namelijk de hoogte van de corsowagen. De constructie van Teeuws kan veel lager worden gehouden omdat er geen mensen onder hoeven te passen.

Jos heeft zelf zo’n 25 jaar de corsowagen bestuurd tijdens de optocht van het Bloemencorso. Het onderstel heeft de lengte van een touringcar, die kunnen per slot van rekening ook overal goed komen en langs manoeuvreren. Doordat hij zelf bestuurder van de wagen was, heeft hij gedurende de jaren goede verbeteringen aan kunnen brengen. Denk bijvoorbeeld aan de uitlaatgassen, die wil je niet urenlang in moeten ademen! Het is fijn om een vast onderstel te hebben, het vergt daarentegen ook ieder jaar weer veel onderhoud. Er wordt natuurlijk nog al eens wat aan gelast, aangepast en bevestigd, wat kan zorgen voor zwakke punten in het metaal. Dit moet terdege worden hersteld zodat het onderstel weer goedkeuring krijgt voor deelname. Volgens een aantal corsoleden, moest ik Jos toch vooral eens vragen naar de stuurinrichting van corsowagen ‘100 jaar auto’? Het duurde slechts enkele seconden voor een brede grijns op het gezicht van Jos verscheen en hij me het hele verhaal vertelde.

In 1986 was het precies 100 jaar geleden dat de eerste auto de weg op ging. Mooi thema voor het bloemencorso! Zo bouwde Teeuws dus ‘100 Jaar Auto’. De corsowagen werd een prachtige combinatie van een oldtimer en hypermoderne auto. Dat was tevens het eerste jaar dat Teeuws besloot dat de corsowagen zelfrijdend moest worden, zodat alle aandacht naar de met bloemen beplakte automobiel zou gaan. Dit besluit kwam echter pas op het laatste moment, toen de opbouw al bijna klaar was! Het inbouwen van het motorblok (van een Simca 1100) moest dan ook vanaf de onderkant gebeuren. De laatste weken lag Jos dus grotendeels te sleutelen onder de corsowagen. Op de dag vóór het Bloemencorso moest er nog even een stuurinrichting gemaakt worden. Jos maakte een trapas, met een ketting aangedreven naar de stuurstang van de voorwielen wat perfect werkte! Klein aandachtspuntje bij het sturen: moest de corsowagen naar rechts, dan moest Jos linksom sturen en andersom, moest hij linksaf, dan diende het commando andersom te worden gegeven. Toen de wagen op weg ging naar het juryterrein bleken de batterijen van de walkie-talkie leeg! Terwijl er iemand op uit gestuurd werd voor nieuwe batterijen, werd er geïmproviseerd met een stukje hout dat aan een touw over de weg werd gesleept (tegenwoordig verft men witte strepen op het parcours die de duwers en bestuurders onder de wagen een houvast geven). Ondanks de ingewikkelde besturing verliep alles best wel goed. Totdat degene voor de corsowagen, die eerst met zijn rug naar de corsowagen liep, zich had omgedraaid en nu achterwaarts wandelend richting aanwijzingen gaf.. Of het nou aan het geven of aan het opvolgen van de commando’s lag zal nooit helemaal duidelijk worden, hoe dan ook een frontale aanrijding was niet meer te vermijden! Corsowagen ‘100 Jaar Auto’ kwam in botsing met de spiksplinternieuwe (14 dagen daarvoor afgeleverd) auto van één van de kermis bestuursleden. De schade aan de nieuwe auto was enorm, die aan de corsowagen bleef gelukkig beperkt ;-) zodat hij uiteindelijk gewoon mee reed in de optocht.

Janette van Egten, Klomptgoed - Wordt vervolgd.