Geniet van de korte verhalen van onze (gast) columnisten. Herkenbaar, grappig, ontroerend of inspirerend. Stuk voor stuk het lezen waard.
In Markelo woont een gezin - we noemen ze Suus en Wim - met de kinderen Kim en John. Zij zijn het toonbeeld van vakantiestress. Suus begint in februari al het internet af te struinen, op zoek naar goedkope campings in Italië.
Soms kom je op plekken waar je het vreemde gevoel bekruipt dat je er al eens eerder bent geweest. Kent u dat gevoel, zou dominee Gremdaat zeggen.
Als kind vond ik het geweldig als er visite kwam, want iedereen bracht een zak snoepjes mee voor de kleintjes. We kregen die zak nooit zelf in handen, maar de snoeppot bleef zo wel aardig gevuld.
Toen de handtekeningen waren gezet en we het huis het onze mochten noemen, nam de dienstdoende notaris nog even het woord. Hij feliciteerde ons met de aankoop: een huis aan een doorgaande weg, dat was een prima investering.
De mini-moestuintjes van een landelijke grootgrutter vinden gretig aftrek. Bij elke 15 euro aan boodschappen krijg je een moestuintje dat je in je in je vensterbank een rustig en vooral zonnig plekje moet geven.
Toen ik klein was, hadden we wel televisie, maar waren er bijna geen programma’s. Voor de kinderen was er alleen wat op woensdag-, zaterdag- en zondagmiddag. Mijn favoriet was Stuif-es-in, een soort talentenjacht voor kinderen.
Het is ochtend. De lucht is strakblauw, de zon schijnt en de wind is aangenaam fris. In onze tuin in Welsum huizen meerdere soorten vogels. Ze lijken elkaar aan te steken; de een fluit nog luider en feller dan de ander.
Mijn kinderen kunnen van alles, maar handwerken staat niet op het lijstje van praktische verworvenheden. Dus zat ik alweer een tijdje geleden tot ’s avonds laat emblemen op hun carnavalskleren te naaien.
Wij wonen in de IJsseldelta. In een boerderij uit 1804. Een IJsselhoeve. Het verhaal gaat dat door een blikseminslag in 1848 de deel is afgebrand en later herbouwd. Wij wonen in die ‘deel’.